*یادداشت برگزیده در پارسی نامه

ما دو مدل کرم ابریشم داریم. یه مدل اینکه اینقدر دور خودش پیله می تَنه که نتونه از این پیله خارج بشه، این کرم بدنیا میاد و میمیره و ابریشم هم به دنیا میده. مدل دوم کرم بدنیا میاد و میدونه که نیومده ابریشم بتنه و خودش هم در این پیله خفه بشه! میگه من اومدم برای اینکه پروانه بشم. مکاتب غربی کرم بار میاره، خروجی دنیایی زیاد و ارزشمند، اما آخرش این میشه که انسانیت، فلسفه زندگی، عبدالله بودنِ این آدم دفن میشه، این میمیره ولی مردم استفاده میکنن. مکتب اسلامی میگه: برای دنیا کار کن، ابریشمت هم به دنیا بده، اما خودت رو زیر کار دفن نکن، یعنی بیایم دنیا رو آباد کنیم و تا جایی که میتونیم بسازیم، اما قرار نیست در دنیا دفن بشیم. تو برای پروانه شدن آمدی.

بعضی از کلمات و جملاتی که من باب شهادت من باب سریع رفتن و ... در روایات ما موج میزنه و آیات قرآن به شهادت بشارت میده، برای اینه که به تو بگه اگه یه وقتی دیدی داری کرمی میشی که تمام اطراف خودت رو میبندی و عاقبت هم در اثر فشار کار برای دنیا میمیری، تو یه انسان الهی و عبداللهیِ اسلامی نیستی. تو یه موجود غربی مثل تولیدات تکنولوژیک غرب هستی، مثل کامپیوتر، ماشین. برای آدمی که عادت کرده تمام وجودش رو برای رسیدن به دنیای خودش و دنیای بقیه صرف کنه، آدمی که مثل کرم زندگی میکنه، آرزوی پروانه شدن یه آرزوی محاله.

آرزومندی در انسانها باعث میشه، مثل کرم زندگی کنند. انسانی که تمام آرزوهای خودش رو در دنیا میبینه، ناخودآگاه خودش رو توی یه سیکل بسته قرار داده که به هیچ چیز دیگه نمیتونه فکر کنه. وقتی پیامبر اکرم(ص) میفرمایند: اگر کسی بمیرد و آرزوی شهادت در دلش نباشد، بر شعبه ای از نفاق مرده، معناش اینه که تو منافقی از این نظر که میگی "انا الیه راجعون" اما آرزوی "الیه راجعون" نداری!! میگی اومدم برای رفتن، اما آرزوش رو نداری! تو از دنیا بیشتر از آخرت خوشت میاد. غذا، پول، شهوات، مقام نباید آخرِ همت تو باشد. اینها باید وسائلی برای راحت زندگی کردن باشه نباید منتهای آرزوت این باشه که به اینها برسی. اگه باشه همون موقع که احساس کردی ارضا شدی، همون موقع پیله رو کامل بستی، دیگه پروازی در کار نیست. برخی برعکس منتهای آرزومنیشون بقا و فناست. ماندن، خوب ماندن، سالم ماندن و بیشتر استفاده کردن. چنین انسانهایی این قدر علم و عقل و فهم دارن که نهایت و غایت آرزوشون این نیست که توی دنیا یه پیله ای دور خودشون بتنن و خوش باشن. چنین انسانهایی برای ماندن و رفتن، برنامه دارن.

برگرفته از سخنرانی حجه السلام انجوی نژاد