عصر یک جمعه دلگیر. دلم گفت. بگویم. بنویسم.

       که چرا عشق به انسان نرسیدست؟

               چرا آب به گلدان نرسیدست؟

      ...و هنوزم که هنوز است چرا "یوسف گمگشته به کنعان نرسیدست"؟

              بگو حافظ دلخسته ز.شیراز بیاید. بنویسد.

                   ...که هنوز است چرا "یوسف گمگشته به کنعان نرسیدست"؟

        چرا "کلبه احزان به گلستان نرسیدست"؟

عصر این جمعه دلگیر. وجود تو کنار دل هر بی دل آشفته شود حس!

                              تو کجایی گل نرگس؟.. .  .   .    .     .       .

چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی
چه بغض ها که در گلو رسوب شد نیامدی

خلیل آتشین سخن، تبر به دوش بت شکن
خدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیامدی

برای ما که خسته ایم و دل شکسته ایم، نه
ولی برای عده ای چه خوب شد نیامدی

تمام طول هفته را به انتظار جمعه ام
دوباره صبح، ظهر، غروب …