ما «اسير» عنايت تو هستيم و «مسکين» و محتاج شفاعتت. اينک «يتيم» هجران توييم و سيه پوش نيلوفر ساقه شکسته ي شهود؛ « و يطعمون الطعام علي حبّه مسکينا ً و يتيما ً و اسيرا».
ما را نيز به طعام معرفت و محبت، ميهمان کن و از زلال زمزم خير کثير، بنوشان اي عطيه ي عرش!
يا فاطمه، يا سيدتنا و مولاتنا! ادرکنا![گل]
