به نظرم دانه باشيم تا رشد کنيم.همراه با رشددانه عقلمان را رشد دهيم تا اطراف خود را بتوانيم ببينيم و واقع بين شويم.
نه اين که سيب کامل باشيم وآماده خوردن چون وقتي آماده خوردن باشيم مثل اين مي ماندکه آماده مرگيم
پس بايد دانه باشيم تا اميد و آرزو نسبت به زندگي داشته باشيم.
